| عشق‌ام کشتی به موج خون راند | معشوقی و عاشقی برون ماند | |
| لیلی چو شنید این سخن‌ها | از صبر و قرار ماند تنها | |
| دانست یقین، که حال او چیست | بنشست و به های‌های بگریست | |
| گفت: «ای دل و دین ز دست داده! | در ورطه‌ی عشق ما فتاده! | |
| نادیده ز خوان ما نوایی! | افتاده به جاودان‌بلایی! | |
| مشکل که دگر به هم نشینیم | وز دور جمال هم ببینیم» | |
| این گفت و ره وثاق برداشت | ماتم گری فراق برداشت | |
| از سینه به ناله درد می‌رفت | می‌رفت و به آب دیده می‌گفت: | |
| «دردا! که فلک ستیزه کارست | سرچشمه‌ی عیش، ناگوارست | |
| ما خوش خاطر دو یار بودیم | دور از غم روزگار بودیم | |
| از دست خسان ز پا فتادیم | وز یکدیگر جدا فتادیم | |
| او دور از من، به مرگ نزدیک | من دور از وی، چو موی باریک | |
| او، کرده به وادی عدم روی | من، کرده به تنگنای غم خوی | |
| او، بر شرف هلاک، بی من | افتاده به خون و خاک، بی من | |
| من، درصدد زوال، بی او | ناچیزتر از خیال، بی او | |
| امروز بریدم از وی امید | دل بنهادم به هجر جاوید» | |
| این گفت و شکسته دل ز منزل | بر نیت کوچ، بست محمل | |
| مجنون هم ازین نشیمن درد | منزل به نشیمن دگر کرد | |
| چون وعده‌ی دوست را به سر برد | بار خود از آن زمین به در برد | |
| برخاست چنانکه بود از آغاز | با گور و گوزن گشت دمساز |