| گفتا که: «به وقت بازگشتن | خواهم هم ازین زمین گذشتن | |
| گر زآنکه درین مقام باشی، | از دیدن من به کام باشی» | |
| این رفت ز جای و او به جا ماند | چون مرده‌تنی ز جان جدا ماند | |
| بر موجب وعده‌ای که بشنید | از منزل خویشتن نجنبید | |
| در حیرت عشق آن دلارای | ننشست درخت‌وار از پای | |
| می‌بود ستاده چون درختی | مرغان به سرش نشسته لختی | |
| یک‌جا چو درخت پاش محکم | مو رفته چو شاخه‌هاش در هم | |
| عهدی چو گذشت در میانه | مرغی به سرش گرفت خانه | |
| مویش چو بتان مشک‌برقع | از گوهر بیضه شد مرصع | |
| برخاست ز بیضه‌ها به پرواز | مرغان سرود عشق پرداز | |
| یک‌چند براین نسق چو بگذشت | لیلی به دیار خویش برگشت | |
| آمد چو به آن خجسته‌منزل | وز ناقه فروگرفت محمل، | |
| آمد به سر رمیده مجنون | دیدش ز حساب عقل بیرون | |
| هر چند نهفته دادش آواز | نمد به وجود خویشتن باز | |
| زد بانگ بلند کای وفا کیش! | بنگر به وفا سرشته‌ی خویش! | |
| گفتا :«تو که‌ای و از کجایی؟ | بیهوده به سوی من چه آیی؟ | |
| گفتا که: «منم مراد جانت! | کام دل و رونق روانت! | |
| یعنی لیلی که مست اویی | اینجا شده پای‌بست اویی» | |
| گفتا: «رو! رو! که عشقت امروز | در من زده آتشی جهان‌سوز | |
| برد از نظرم غبار صورت | دیگر نشوم شکار صورت! |