| همواره ز مردمان رمیده | با وحش رمیده آرمیده» | |
| لیلی گفتا که:«ای خردمند! | دانی که به عشق کیست دربند؟» | |
| گفتا:« آری، به یاد لیلی | هر دم راند ز دیده سیلی» | |
| لیلی ز مژه سرشک خون ریخت | و اسرار نهان ز دل برون ریخت | |
| گفتا که: «منم مراد جانش | و آن نام من است بر زبانش | |
| جانم به فدات! اگر توانی | کز من خبری به وی رسانی، | |
| آیین وفا گری کنی ساز | و آری سوی من جواب آن باز، | |
| دردی ببری و داغی آری | شمعی ببری، چراغی آری» | |
| برخاست به پای، آن جوانمرد | کای مجنون را دل از تو پردرد! | |
| منت دارم، به جان بکوشم | کالای تو را به جان فروشم | |
| شد لیلی را درون ز غم شاد | وآن نامه ز جیب خویش بگشاد | |
| پیچید در آن به آرزویی | برگ کاهی و تار مویی | |
| یعنی: ز آن روز کز تو فردم، | چون مو زارم، چو کاه زردم! | |
| چون نامه‌بر آن گرفت، برجست | بر ناقه‌ی رهنورد بنشست | |
| شد راحله‌تاز راه مجنون | مایل به قرارگاه مجنون | |
| آنجا چو رسید بی‌کم و کاست | بسیار دوید از چپ و راست | |
| دیدش که چو مستی اوفتاده | دستور خرد به باد داده | |
| در خواب نه، لیک چشم بسته | بیدار، ولی ز خویش رسته | |
| از گردش ماه و مهر بیرون | وز دایره‌ی سپهر بیرون | |
| مستغرق بحر عشق گشته | وز هر چه نه عشق در گذشته |