| می‌گفت و ز بیم ناکس و کس، | چشمی از پیش و چشمی از پس | |
| غم بی حد و فرصتی چنین تنگ | کردند به طوف کعبه آهنگ | |
| لیلی به طواف خانه در گرد، | مجنون ز قفاش سینه پر درد | |
| آن، سنگ سیاه بوسه می‌داد، | وین یک، به خیال خال او شاد | |
| آن برده دهان به آب زمزم، | وین کرده به گریه دیده پر نم | |
| آن روی به مروه و صفا داشت، | وین جای به ذروه‌ی وفا داشت | |
| آن در عرفات گشته واقف، | وین واقف آن، در آن مواقف | |
| آن روی به مشعر حرامش، | وین در غم شعر مشکفامش | |
| آن تیغ به دست در منی تیز، | وین بانگ زده که: خون من ریز! | |
| آن کرده به رمی سنگ آهنگ، | وین داشته سر به پیش آن سنگ | |
| آن کرده وداع خانه بنیاد، | وین کرده ز بیم هجر فریاد | |
| لیلی چو از آن وداع پرداخت | مسند به درون محمل انداخت | |
| مجنون به میانه فرصتی جست | جا کرد به پیش محملش چست | |
| هر دو به وداع هم ستادند | وز درد ز دیده خون گشادند | |
| کردند وداع یکدگر را | چون تن که کند وداع، سر را |