| ناگاه چو لاله داغ بر دل | بالای تلی گرفت منزل | |
| انداخت به هر طرف نگاهی | از دور بدید خیمه‌گاهی | |
| برجست و نفیر آه برداشت | ره جانب خیمه‌گاه برداشت | |
| آنجا چو رسید از کناری | بیرون آمد شترسواری | |
| بر وی سر ره گرفت مجنون | کای طلعت تو به فال، میمون! | |
| این قافله روی در کجای‌اند؟ | محمل به کجا همی گشایند؟ | |
| گفتا: «همه روی در حجازند | در نیت حج بسیج سازند» | |
| پرسید: «در آن میان ز خیلی» | گفتا: «لیلی و آل لیلی!» | |
| مسکین چو شنید از وی این نام | زین گفت و شنو گرفت آرام | |
| از گرد وجود خویشتن پاک | افتاد بسان سایه بر خاک | |
| بعد از چندی ز خاک برخاست | از هستی خویش پاک برخاست | |
| لیلی می‌راند محمل خویش | مجنون از دور با دل ریش | |
| می‌رفت رهی به آن درازی | با محمل او به عشقبازی | |
| لیلی چو به عزم خانه برخاست | خانه به جمال خود بیاراست، | |
| چشمش سوی آن رمیده افتاد | خون جگرش ز دیده افتاد | |
| بگریست که: «ای فراق دیده! | درد و غم اشتیاق چونی | |
| در کشمکش فراق چونی؟ | در آتش اشتیاق دیده! | |
| «من بی‌تو چه دم زنم که چونم؟ | اینک ز دو دیده غرق خونم! | |
| روزان و شبان در آرزویت | تنها منم و خیال رویت» | |
| مجنون به زبان بی‌زبانی | هم زین سخنان چنانکه دانی، |