| سیاح حدود این ولایت | نظام عقود این حکایت | |
| زین قصه روایت اینچنین کرد | کن خاک‌نشیمن زمین گرد | |
| چون ماند ز طوف کوی لیلی | وز گام‌زدن به سوی لیلی | |
| آشفته و بی‌قرار می‌گشت | شوریده به هر دیار می‌گشت | |
| روزی که سموم نیم‌روزی | برخاست به کوه و دشت‌سوزی، | |
| شد دشت ز ریگ و سنگ پاره | طشتی پر از اخگر و شراره | |
| حلقه شده مار از او به هر سوی | ز آن سان که بر آتش اوفتد موی | |
| گر گور به دشت رو نهادی | گامی به زمین او نهادی، | |
| چون نعل ستور راه‌پیمای | پر آبله گشتی‌اش کف پای | |
| گیتی ز هوای گرم ناخوش | تفسان چو تنوره‌ای ز آتش | |
| هر چشمه به کوه زو خروشان | سنگین دیگی پر آب جوشان | |
| کردی ماهی ز آب، لابه | با روغن داغ، روی تابه | |
| هر تخته‌ی سنگ داشت بر خوان | نخجیر کباب و کبک بریان | |
| از سایه گوزن دل بریده | در سایه‌ی شاخ خود خزیده | |
| بی‌چاره پلنگ در تب و تاب | در پای درخت سایه نایاب | |
| افتاده چو سایه‌ی درختی | ظلمت لختی و نور لختی | |
| گشته به گمان سایه، نخجیر | ز آسیمه‌سری به وی پنه گیر | |
| مجنون رمیده در چنین روز | انگشت شده ز بس تف و سوز | |
| زو شعله‌ی دل زبانه می‌زد | آتش به همه زمانه می‌زد | |
| آرام نمی‌گرفت یک جای | می‌سوخت مگر بر آتش‌اش پای |