| گر می‌نشود شفیع من کس | این اشک چو خون شفیع من بس | |
| لیلی چو غزل‌سرایی‌اش دید | وین نغمه‌ی جان‌گداز بشنید، | |
| آورد ز جمله رو به سویش | بگشاد زبان به گفت و گویش | |
| شد در رخ او ز لطف خندان | گفت: «ای شه خیل دردمندان! | |
| ما هر دو دو یار مهربانیم | وز زخمه‌ی عشق در فغانیم | |
| بر روی گره، میان مردم | باشد گره زبان مردم | |
| عشقت که بود ز نقد جان به | چون گنج ز دیده‌ها نهان به» | |
| چون قیس شنید این بشارت | شد هوشش ازین سخن به غارت | |
| بر خاک چو سایه بی‌خود افتاد | در سایه‌ی آن سهی‌قد افتاد | |
| تا دیر که از زمین بجنبید | گفتند به خواب مرگ خسبید | |
| بر چهره زدند آبش از چشم | آن آب نبرد خوابش از چشم | |
| خوبان عرب ز جا بجستند | هنگامه‌ی خویش برشکستند | |
| رفتند همه فتان و خیزان | از تهمت قتل او گریزان | |
| ننشست از آن پری‌رخان کس | او ماند همین و لیلی و بس | |
| تا آخر روز حالش این بود | چون مرده فتاده بر زمین بود | |
| چون روز گذشت و چشم بگشاد | چشمش به جمال لیلی افتاد | |
| لیلی پرسید کای یگانه! | در مجمع عاشقان فسانه! | |
| این بیخودی از کجا فتادت؟ | وین باده‌ی بیخودی که دادت؟» | |
| گفتا: «ز کف تو خوردم این می | وین باده تو دادیم پیاپی | |
| بر من ز نخست تافتی روی | بستی ز سخن لب سخنگوی |