| چون مردم لیلی‌اش بدیدند | بر وی دم مردمی دمیدند | |
| گفتند به نیکویی ثنایش | کردند به صدر خانه جایش | |
| لیک از هر سو نظر همی تافت | از مقصد خود اثر نمی‌یافت | |
| خون گشت ز ناامیدی‌اش دل | ناگاه برآمد از مقابل | |
| آواز حلی و بانگ خلخال | گرداند سماع آن بر او حال | |
| در حله‌ی ناز دید سروی | چون کبک دری روان‌تذروی | |
| رویی ز حساب وصف بیرون | گلگونه نکرده، لیک گلگون | |
| آهو چشمی که گویی آهو | چشمش به نظاره دوخت بر رو | |
| هر موی ز زلف او کمندی | بر پای دلی نهاده بندی | |
| گشتند به روی یکدگر خوش | در خرمن هم زدند آتش | |
| آن پرده ز رخ گشاد می‌داشت | وین صبر و خرد به باد می‌داشت | |
| آن ناوک زهردار می‌زد | وین زمزمه‌ی هلاک می‌زد | |
| آن از نم خوی جبین همی شست | وین دفتر عقل و دین همی شست | |
| آن بر سر حسن و ناز می‌بود | وین سربه ره نیاز می‌بود | |
| چون غنچه به هم دو سرو گلرنگ | کردند آغاز صحبتی تنگ | |
| شد دیده چو بهره‌ور ز دیدار | گشتند شکرشکن به گفتار | |
| هر یک به بهانه‌ای ز جایی | می‌گفت نبوده ماجرایی | |
| نی شرح غم نو و کهن بود | مقصود سخن هم این سخن بود | |
| غافل ز فریب این غم‌آباد | بودند ز بند هر غم آزاد | |
| الا غم آن که چون سرآید | این روز وصال و، شب درآید، |