| چون لعل لبش خموش بودی | بر روزن راز، گوش بودی | |
| چون غنچه‌ی تنگ او شکفتی | سنجیده هزار نکته گفتی | |
| بینا، نظر پدر به حالش | خرم، دل مادر از جمالش | |
| حالی‌ست عجب، که آدمیزاد | آسوده زید درین غم‌آباد | |
| غافل که چه بر سرش نوشته‌ند | در آب و گلش چه تخم کشته‌ند | |
| آن را که به عشق، گل سرشتند | وین حرف به لوح دل نوشتند، | |
| شسته نشود ز لوحش این حرف | ور عمر کند به شست و شو صرف | |
| قیس آن ز قیاس عقل بیرون | نامش به گمان خلق مجنون | |
| ناگشته هنوز اسیر لیلی | می‌داشت به هر جمیله میلی | |
| یک ناقه‌ی رهگذار بودش | کرنده به هر دیار بودش | |
| هر روز بر او سوار گشتی | پوینده به هر دیار گشتی | |
| آهنگ به هر قبیله کردی | جویایی هر جمیله کردی | |
| جمعی به دیار وی رسیدند | و آن میل و شعف ز وی بدیدند | |
| گفتند که در فلان قبیله | ماهی‌ست چو حور عین جمیله | |
| لیلی آمد به نام و، خیلی | هر سو به هواش کرده میلی | |
| حسن رخش از صف برون است | هم خود برو و ببین که چون است! | |
| از گوش مجوی کار دیده! | فرق است ز دیده تا شنیده | |
| این قصه شنید قیس برخاست | خود را به لباس دیگر آراست | |
| از شوق درون فغان برآورد | و آن ناقه به زیر ران درآورد | |
| می‌راند در آرزوی لیلی | تا سر برود به کوی لیلی |