| تاریخ‌نویس عشقبازان | شیرین‌رقم سخن ترازان | |
| از سرور عاشقان چو دم زد | بر لوح بیان چنین رقم زد | |
| کز «عامریان» بلند قدری | بر صدر شرف خجسته‌بدری | |
| مقبول عرب به کارسازی | محبوب عجم به دلنوازی | |
| از مال و منال بودش اسباب | افزون ز عمارت گل و آب | |
| چون خیمه درین بساط غبرا | می‌بود مقیم کوه و صحرا | |
| عرض رمه‌اش برون ز فرسنگ | بر آهوی دشت کرده جا تنگ | |
| اشتر گله‌هاش کوه کوهان | چون کوه بلند، پر شکوهان | |
| خیلش گذران به هر کناره | چون گله‌ی گور بی‌شماره | |
| داده کف او شکست حاتم | بر بسته به جود، دست حاتم | |
| سادات عرب به چاپلوسی | پیش در او به خاک‌بوسی | |
| شاهان عجم ز بختیاری | با او به هوای دوستداری | |
| از جاه هزار زیب و فر داشت | و آن از همه به، که ده پسر داشت | |
| هر یک ز نهال عمر شاخی | وز شهر امل بلندکاخی | |
| لیکن ز همه، کهینه فرزند | می‌داشت دلش به مهر خود بند | |
| بر دست بود بلی ده‌انگشت | در قوت حمله، جمله یک مشت | |
| باشد ز همه به سور و ماتم | انگشت کهین سزای خاتم | |
| آری، بود او ز برج امید | فرخنده‌مهی تمام‌خورشید | |
| فرخندگی مه تمامش | بیرون ز قیاس، و قیس نامش | |
| سر تا قدم از ادب سرشته | بر دل رقم ادب نوشته |