| شبانگه کز سواد شعر گلریز | فلک شد نوعروس عشوه‌انگیز | |
| ز پروین گوش را عقد گهر بست | گرفت آن صیقلی آیینه در دست | |
| کنیزان جلوه‌گر در جلوه‌ی ناز | همه دستان‌نمای و عشوه‌پرداز | |
| همه در پیش یوسف کشیدند | فسون دلبری بر وی دمیدند | |
| یکی شد از لب شیرین شکر ریز | که کام خود کن از من شکر آمیز | |
| یکی از غمزه سویش کرد اشارت | که ای ز اوصاف تو قاصر عبارت، | |
| مقامت می‌کنم چشم جهان‌بین | بیا بنشین به چشم مردم آیین! | |
| یکی بنمود سر و پرنیان‌پوش | که این سرو امشب‌ات بادا هم آغوش! | |
| یکی در زلف مشکین حلقه افکند | که هستم بی سر و پا حلقه مانند | |
| به روی من دری از وصل بگشای! | مکن چون حلقه‌ام بیرون در، جای! | |
| بدین سان هر یکی ز آن لاله‌رویان | ز یوسف وصل را می‌بود جویان | |
| ولی بود او به خوبی تازه‌باغی | وز آن مشت گیاه او را فراغی | |
| بلی بودند یک‌سر مکر و دستان | به صورت بت، به سیرت بت‌پرستان | |
| دل یوسف جز این معنی نمی‌خواست | که گردد راهشان در بندگی، راست | |
| بدیشان هر چه گفت از راه دین گفت | پی نفی شک، اسرار یقین گفت | |
| نخستین گفت کای زیبا کنیزان! | به چشم مردم عالم، عزیزان! | |
| درین عزت ره خواری مپویید | بجز آیین دینداری مجویید | |
| ازین عالم برون، ما را خدایی‌ست | که ره گم‌کردگان را رهنمایی‌ست | |
| پرستش جز خدایی را روا نیست | که غیر او پرستش را سزا نیست | |
| به سجده باید آن را سر نهادن | که داده سر برای سجده دادن |