| زلیخا بود یوسف را ندیده | به خوابی و خیالی آرمیده | |
| بجز دیدارش از هر جست و جویی | نمی‌دانست خود را آرزویی | |
| چو دید از دیدن او بهره‌مندی | ز دیدن خواست طبع او بلندی | |
| به آن آورد روی جست و جو را | که آرد در کنار آن آرزو را | |
| بلی نظارگی کید سوی باغ | ز شوق گل چو لاله سینه پر داغ، | |
| نخست از روی گل دیدن شود مست | ز گل دیدن به گل چیدن برد دست | |
| زلیخا وصل را می‌جست چاره | ولی می‌کرد از آن یوسف کناره | |
| زلیخا بود خون از دیده ریزان | ولی می‌بود ازو یوسف گریزان | |
| زلیخا رخ بر آن فرخ‌لقا داشت | ولی یوسف نظر بر پشت پا داشت | |
| زلیخا بهر یک دیدن همی سوخت | ولی یوسف ز دیدن دیده می‌دوخت | |
| ز بیم فتنه روی او نمی‌دید | به چشم فتنه‌جوی او نمی‌دید | |
| نیارد عاشق آن دیدار در چشم | که با یارش نیفتد چشم بر چشم | |
| زلیخا را چو این غم بر سرآمد | به اندک فرصتی از پا درآمد | |
| برآمد در خزان محنت و درد | گل سرخش به رنگ لاله‌ی زرد | |
| به دل ز اندوه بودش بار انبوه | سهی‌سروش خمید از بار اندوه | |
| برفت از لعل لب، آبی که بودش | نشست از شمع رخ، تابی که بودش | |
| نکردی شانه زلف عنبرین‌بوی | جز از پنجه که می‌کندی به آن موی | |
| به سوی آینه کم روگشادی | مگر زانو که بر وی رو نهادی | |
| ز سرمه ز آن سیه چشمی نمی‌جست، | که اشک از نرگس او سرمه می‌شست | |
| زلیخا را چو شد زین غم جگر ریش | زبان سرزنش بگشاد بر خویش |