| شبی یوسف به پیش چشم یعقوب | که پیش او چو چشمش بود محبوب | |
| به خواب خوش نهاده سر به بالین | به خنده نوش نوشین کرد شیرین | |
| ز شیرین خنده آن لعل شکرخند | به دل یعقوب را شوری در افکند | |
| چو یوسف نرگس سیراب بگشاد | چو بخت خویش چشم از خواب بگشاد، | |
| بدو گفت:«ای شکر شرمنده‌ی تو! | چه موجب داشت شکر خنده‌ی تو؟» | |
| بگفتا: «خواب دیدم مهر و مه را | ز رخشنده کواکب یازده را | |
| که یک‌سر داد تعظیمم بدادند | به سجده پیش رویم سر نهادند» | |
| پدر گفتا که: «بس کن زین سخن، بس! | مگوی این خواب را زنهار! با کس! | |
| مباد این خواب را اخوان بدانند، | به بیداری صد آزارت رسانند! | |
| ز تو در دل هزاران غصه دارند | درین قصه کی‌ات فارغ گذارند | |
| نیارند از حسد این خواب را تاب | که بس روشن بود تعبیر این خواب» | |
| پدر کرد این وصیت، لیک تقدیر | به بادی بگسلد زنجیر تدبیر | |
| به یک تن گفت یوسف آن فسانه | نهاد آن را به اخوان در میانه | |
| شنیده‌ستی که هر سر کز دو بگذشت | به اندک وقت ورد هر زبان گشت | |
| چه خوش گفت آن نکوگوی نکوکار | که: «سر خواهی سلامت، سر نگه‌دار!» | |
| چو اخوان قصه‌ی یوسف شنیدند | ز غصه پیرهن بر خود دریدند | |
| که: «یارب چیست در خاطر پدر را | که نشناسد ز نفع خود ضرر را؟ | |
| به هر یک‌چند بربافد دروغی | دهد ز آن گوهر خود را فروغی | |
| خورد آن پیر مسکین زو فریبی | شود از صحبت او ناشکیبی | |
| کند قطع نکو پیوندی ما | برد مهر پدر فرزندی ما |