| کنیزان را ز هر سو داد آواز | که: «ای با من درین اندوه دمساز! | |
| پدر را مژده‌ی دولت رسانید | دلش را ز آتش محنت رهانید | |
| که آمد عقل و دانش سوی من باز | روان شد آب رفته‌ی جوی من باز | |
| بیا بردار بند زر ز سیم‌ام | که نبود از جنون من بعد، بیم‌ام» | |
| پدر را چون رسید این مژده در گوش | به استقبال آن رفت از سرش هوش | |
| به رسم عاشق اول ترک خود کرد | وز آن پس ره سوی آن سرو قد کرد | |
| دهان بگشاد آن مار دو سر را | رهاند از بند زر آن سیمبر را | |
| پرستاران به پایش سر نهادند | به زیر پاش تخت زر نهادند | |
| پری‌رویان ز هر جا جمع گشتند | همه پروانه‌ی آن شمع گشتند | |
| به همزادان چو در مجلس نشستی | چو طوطی لعل او شکر شکستی | |
| سر درج حکایت باز کردی | ز هر شهری سخن آغاز کردی | |
| حدیث مصریان کردی سرانجام | که تا بردی عزیز مصر را نام | |
| چو این نامش گرفتی بر زبان جای | درافتادی به سان سایه از پای | |
| ز ابر دیده سیل خون فشاندی | نوای ناله بر گردون رساندی | |
| به روز و شب همه این بود کارش | سخن از یار راندی وز دیارش |