| زلیخا یک شبی نی صبر و نی هوش | به غم همراز و با محنت هم آغوش | |
| کشید از مقنعه موی معنبر | فشاند از آتش دل، خاک بر سر | |
| به سجده پشت سرو ناز خم کرد | زمین را رشک گلزار ارم کرد | |
| شد از غمگین دل خود غصه‌پرداز | به یار خویش کرد این قصه آغاز | |
| که: «ای تاراج تو هوش و قرارم! | پریشان کرده‌ای تو روزگارم | |
| مبادا کس به خون آغشته چون من! | میان خلق رسوا گشته چون من! | |
| دل مادر ز بد پیوندی‌ام تنگ | پدر را آید از فرزندی‌ام ننگ | |
| زدی آتش به جان، چون من خسی را | نسوزد کس بدین سان بی‌کسی را» | |
| به آن مقصود جان و دل خطابش | بدین‌سان بود، تا بربود خواب‌اش | |
| چو چشمش مست گشت از ساغر خواب | به خوابش آمد آن غارتگر خواب | |
| به شکلی خوب‌تر از هر چه گویم | ندانم بعد از آن دیگر چه گویم | |
| به زاری دست در دامانش آویخت | به پایش از مژه خون جگر ریخت | |
| که: «ای در محنت عشقت رمیده | قرارم از دل و خوابم ز دیده! | |
| به پاکی کاینچنین پاک آفریدت | ز خوبان دو عالم برگزیدت | |
| که اندوه را کوتاهی‌ای ده! | ز نام و شهر خویش آگاهی‌ای ده!» | |
| بگفتا: «گر بدین کارت تمام است، | عزیز مصرم و مصرم مقام است | |
| به مصر از خاصگان شاه مصرم | عزیزی داد عز و جاه مصرم» | |
| زلیخا چون ز جانان این نشان یافت | تو گویی مرده‌ی صد ساله جان یافت | |
| رسیدش باز از آن گفتار چون نوش | به تن زور و به جان صبر و به دل هوش | |
| از آن خوابی که دید از بخت بیدار | اگر چه خفت مجنون، خاست بیدار |