| چنان بست آن کمر را بر میانش | که آگاهی نشد قطعا از آنش | |
| کمر بسته به یعقوب‌اش فرستاد | وز آن پس در میان آوازه در داد | |
| که: «گشته‌ست آن کمربند از میان گم» | گرفتی هر کسی را، ز آن توهم | |
| به زیر جامه جست و جوی کردی | پس آنگه در دگرکس روی کردی | |
| چو در آخر به یوسف نوبت افتاد | کمر را از میانش چست بگشاد | |
| در آن ایام هر کس اهل دین بود | بر او حکم شریعت اینچنین بود | |
| که دزدی هر که گشتی پای گیرش | گرفتی صاحب کالا اسیرش | |
| دگر باره به تزویر، آن بهانه | چو کرد آماده، بردش سوی خانه | |
| به رویش چشم روشن، شاد بنشست | پس از یک‌چند اجل چشمش فروبست | |
| بدو شد خاطر یعقوب خرم | ز دیدارش نسبتی دیده بر هم | |
| به پیش رو چو یوسف قبله‌ای یافت | ز فرزندان دیگر روی برتافت | |
| به یوسف بود هر کاری که بودش | به یوسف بود بازاری که بودش | |
| به یوسف بود روحش راحت‌اندوز | به یوسف بود چشمش دیده‌افروز | |
| بلی هر جا کز آن‌سان مه بتابد | اگر خورشید باشد ره نیابد | |
| چه گویم کن چه حسن و دلبری بود | که بیرون از حد حور و پری بود | |
| مهی بود از سپهر آشنایی | ازو کون و مکان پر روشنایی | |
| نه مه، هیهات! روشن آفتابی | مه از وی بر فلک افتاده تابی | |
| چه می‌گویم؟ چه جای آفتاب است! | که رخشان چشمه‌اش اینجا سراب است | |
| مقدس نوری از قید چه و چون | سر از جلباب چون آورده بیرون | |
| چو آن بیچون درین چون کرده آرام | پی روپوش کرده یوسف‌اش نام |