| بانگ بر سلسله‌ی عالم زن! | سلک این سلسله را بر هم زن! | |
| عرش را ساق بجنبان از جای! | در فکن پایه‌ی کرسی از پای! | |
| بر خم رنگ فلک سنگ انداز! | رخنه‌اش در خم نیرنگ انداز! | |
| رنگ او تیرگی است و تنگی | به ز رنگینی او بیرنگی | |
| هست رنگ همه زین رنگرزی | دست نیلی شده ز انگشت گزی | |
| مهر و مه را بفکن طشت ز بام! | تا برآرند به رسوائی نام | |
| پرده‌ی پرده‌نشینان ندرند | وز سر پرده‌دری در گذرند | |
| کمر بسته‌ی جوزا بگشای! | گوهر عقد ثریا بگشای! | |
| زهره را چنگ طرب‌زن به زمین! | چند باشد به فلک بزم‌نشین؟ | |
| چار دیوار عناصر که به ماه | سرکشیده‌ست ازین مرحله گاه، | |
| مهره مهره بکن‌اش از سر هم! | شو از آن مهره‌کش سلک عدم! | |
| آب را بر سر آتش بگمار! | تا شود آگه، از او دود بر آر! | |
| ز آتش قهر ببر تری آب! | بهر بر عدمش ساز سراب | |
| باد را خاک سیه ریز به فرق! | خاک را کن ز نم توفان غرق! | |
| نامزد کن به زمین زلزله‌ها | ساز از آن عالیه‌ها سافله‌ها! | |
| گاو را ذبح کن از خنجر بیم! | پشت ماهی ببر از اره دو نیم! | |
| هر چه القصه بود زنگ نمای، | همه ز آئینه‌ی هستی بزدای! | |
| تا به مشتاقی افزون ز همه | بنگرم روی تو بیرون ز همه | |
| نور پاکی تو و، عالم سایه | سایه با نور بود همسایه | |
| حق همسایگی‌ام دار نگاه! | سایه‌وارم مفکن خوار به راه! |