| ای حیات دل هر زنده دلی | سرخ رویی ده هر جا خجلی | |
| چاشنی‌بخش شکر گفتاران | کار شیرین کن شیرین کاران | |
| بر فرازنده‌ی فیروزه‌رواق | شمسه‌ی زرکش زنگاری‌تاق | |
| تاج به سر نه زرین‌تاجان | عقده بند کمر محتاجان | |
| جرم بخشنده‌ی بخشاینده | در بر بر همه بگشاینده | |
| ابر سیرابی تفتیده‌لبان | خوان خرسندی روزی‌طلبان | |
| گنج جان‌سنج به ویرانه‌ی جسم | حارس گنج به صد گونه طلسم | |
| دیرپروای به خود بسته دلان | زود پیوند دل از خود گسلان | |
| قفل حکمت نه گنجینه‌ی دل | زنگ ظلمت بر آیینه‌ی دل | |
| مرهم داغ جگر سوختگان | شادی جان غم اندوختگان | |
| نقد کان از کمر کوه گشای | صبح عیش از شب اندوه نمای | |
| مونس خلوت تنهاشدگان | قبله‌ی وحدت یکتاشدگان | |
| تیر باران فکن، از قوس قزح | از صفا باده ده، از لاله قدح | |
| پرده‌ی عصمت گل پیرهنان | حله‌ی رحمت خونین کفنان | |
| خانه‌ی نحل ز تو چشمه‌ی نوش | دانه‌ی نخل ز تو شهد فروش | |
| لب پر از خنده ز تو غنچه به باغ | داغ بر سینه ز تو لاله‌ی راغ | |
| غنچه‌سان تنگدل باغ توایم | لاله سان سوخته‌ی داغ توایم | |
| هر چه غیر تو رقم کرده‌ی توست | گرچه پرورده‌ی تو، پرده‌ی توست | |
| چند بر طلعت خود پرده نهی؟ | پرده بردار که بی‌پرده، بهی! | |
| تازه‌رس قافله‌ی بازپسان، | به قدمگاه کهن بازرسان! |