| دل که گرانمایه ز اقبال اوست | طوق‌کش حلقه‌ی خلخال اوست | |
| ابروی او گرچه نپیوسته است | راه خلاصی به رخم بسته است | |
| روز و شب آواره‌ی کوی وی ام | شام و سحر در تک و پوی وی‌ام | |
| شب که مرا دل سوی او رهبرست | کرسی‌ام از زانو و پای از سرست | |
| از مدد همت والای خویش | بر سر کرسی چو نهم پای خویش | |
| باز کشم پای ز دامان فرش | سر به در آرم ز گریبان عرش | |
| جامه‌ی جسم از تن جان برکشم | خامه‌ی نسیان به جهان درکشم | |
| بلکه ز جان نیز مجرد شوم | جرعه‌کش باده‌ی سرمد شوم | |
| باده ز جام جبروتم دهند | نقل ز خوان ملکوتم دهند | |
| ساقی سلسال‌ده‌ام سلسبیل | مطربم «آواز پر جبرئیل» | |
| ساقی و مطرب به هم آمیخته | نقل معانی همه جا ریخته | |
| بهره چو برگیرم از آن بزمگاه | از پی رجعت کنم آهنگ راه، | |
| هر چه رسد دستم از آن خوان پاک | زله کنم بهر حریفان خاک | |
| بر طبق نظم به دست ادب | بر نمطی دلکش و طرزی عجب | |
| پرده ز تشبیه و مجازش کنم | تحفه‌ی هر محفل رازش کنم |