| «دیده‌ی اقبال من روشن به توست | عرصه‌ی آمال من گلشن به توست | |
| سالها چون غنچه دل خون کرده‌ام | تا گلی چون تو، به دست آورده‌ام | |
| همچو گل از دست من دامن مکش! | خنجر خار جفا بر من مکش! | |
| در هوای توست تاجم فرق‌سای | وز برای توست تختم زیر پای | |
| رو به معشوقان نابخرد منه! | افسر دولت ز فرق خود منه! | |
| دست دل در شاهد رعنا مزن! | تخت شوکت را به پشت پا مزن! | |
| منصب تو چیست؟ چوگان باختن | رخش زیر ران به میدان تاختن | |
| نی گرفتن زلف چون چوگان به دست | پهلوی سیمین‌بران کردن نشست | |
| در صف مردان روی شمشیر زن، | وز تن گردان شوی گردن‌فکن، | |
| به که از گردان مردافکن جهی | پیش شمشیر زنی گردن نهی | |
| ترک این کردار کن! بهر خدای | ورنه خواهم زین غم افتادن ز پای | |
| سالها بهر تو ننشستم ز پا | شرم بادت کافکنی از پا مرا» | |
| چون سلامان آن نصیحت گوش کرد، | بحر طبع او ز گوهر جوش کرد | |
| گفت: «شاها! بنده‌ی رای توام | خاک پای تخت‌فرسای توام | |
| هر چه فرمودی به جان کردم قبول | لیکن از بی‌صبری خویش‌ام ملول | |
| نیست از دست دل رنجور من | صبر بر فرموده‌ات مقدور من | |
| بارها با خویش اندیشیده‌ام | در خلاصی زین بلا پیچیده‌ام | |
| لیک چون یادم از آن ماه آمده‌ست، | جان من در ناله و آه آمده‌ست | |
| ور فتاده چشم من بر روی او | کرده‌ام روی از دو عالم سوی او | |
| در تماشای رخ آن دلپسند | نه نصیحت مانده بر یادم نه پند!» |