| با وی این را بگویم از آغاز | آنچه گوید، به مجلس آرم باز» | |
| این سخن گفت و از زمین برخاست | غضب‌آمیز و خشمگین برخاست | |
| چون درآمد به خانه، ریا گفت | کز چه رو خاطرت چنین آشفت؟ | |
| گفت: «از آن رو که جمعی از انصار | به هوایت کشیده‌اند قطار | |
| همه یکدل به دوستداری تو | یک‌زبان بهر خواستگاری تو» | |
| گفت: «انصاریان کریمان‌اند | در حریم کرم مقیمان‌اند | |
| از برای چه دوستدار من‌اند؟ | وز هوای که خواستگار من‌اند؟» | |
| گفت: «بهر یگانه‌ای ز کرام | عالی اندر نسب، عتیبه به نام» | |
| گفت « من هم شنیده‌ام خبرش | نسبتی نیست با کسی دگرش | |
| چون کند وعده در وفا کو شد | وز جفای زمانه نخروشد» | |
| پدرش گفت: «می‌خورم سوگند | به خدایی که نبودش مانند | |
| که تو را هیچ‌گه به وی ندهم | نقد وصلت به دامنش ننهم | |
| واقفم از فسانه‌ی تو و او | وآنچه بوده میانه‌ی تو و او» | |
| گفت: «با وی مرا چه بازارست، | که از آن خاطر تو دربارست؟ | |
| نه خیالی ز روی من دیده‌ست | نه گیاهی ز باغ من چیده‌ست | |
| لیک چون سبق یافت سوگندت | به اجابت نمی‌کنم بندت | |
| قوم انصار پاک دینان‌اند | در زمان و زمین امینان‌اند | |
| بر مقالاتشان مگردان پشت! | رد ایشان مکن به قول درشت! | |
| مکن از منع، کامشان پر زهر! | گر نمی‌بایدت، گران کن مهر! | |
| نرخ کالا ز حد چون در گذرد | رغبت از جان مشتری ببرد» |