| تا شود واقف از حقیقت راز | رفت آهسته از پی آواز | |
| دید موزون جوانی افتاده | روی زیبا به خاک بنهاده | |
| لعل او غیرت عقیق یمن | شکر مصر را رواج‌شکن | |
| جبهه رخشنده در میان ظلام | همچو پر نور آبگینه‌ی شام | |
| بر رخش از دو چشم اشک‌فشان | مانده از رشحه‌ی جگر دو نشان | |
| داد بر وی سلام و یافت جواب | کرد بر وی ز روی لطف خطاب | |
| که «بدین رخ که قبله‌ی طلب است | به کدامین قبیله‌ات نسب است؟ | |
| بر زبان قبیله نام تو چیست؟ | آرزویت کدام و کام تو چیست؟ | |
| دلت این گونه بی‌قرار چراست؟ | همدمت ناله‌های زار چراست؟ | |
| چیست چندین غزل‌سرایی تو؟ | وز مژه خون دل گشایی تو؟» | |
| گفت: «از انصار دارم اصل و نژاد | پدرم نام من، عتیبه نهاد | |
| وآنچه از من شنیدی و دیدی | موجب آن ز من بپرسیدی، | |
| بنشین دیر! تا بگویم باز | زآنکه افسانه‌ای‌ست دور و دراز | |
| روزی از روزها به کسب ثواب | رو نهادم به مسجد احزاب | |
| روی در قبله‌ی وفا کردم | حق مسجد که بود ادا کردم | |
| بستم از جان نماز را احرام | کردم اندر مقام صدق قیام | |
| به دعا دست بر فلک بردم | پا به راه اجابت افشردم | |
| عفوجویان شدم به استغفار | از همه کارها و، آخر کار | |
| از میان با کناره پیوستم | به هوای نظاره بنشستم | |
| دیدم از دور یک گروه زنان | سوی آن جلوه گاه، گام‌زنان |