| چون بدین جا رساند ناله‌ی خویش | کرد با خامشی حواله‌ی خویش | |
| آتش او درین ترانه فسرد | شد خموش آنچنان که گویی مرد | |
| معتمر چون بدید صورت حال | بر ضمیرش نشست گرد ملال | |
| کنهمه نالش از زبان که بود؟ | و آنهمه سوزش از فغان که بود؟ | |
| چیست این ناله، کیست نالنده؟ | باز در خامشی سگالنده؟ | |
| آدمی؟ یا نه آدمی‌ست، پری‌ست | کدمی وار گرد نوحه‌گری‌ست؟ | |
| کاش چون خاست از دلش ناله | ناله را رفتمی ز دنباله | |
| تا به نالنده راه یافتمی | پرده‌ی راز او شکافتمی | |
| کردمی غور در نظاره‌گری | دست بگشادمی به چاره‌گری | |
| چون بدین حال یک دو لحظه گذشت | حال آن دل‌رمیده باز بگشت | |
| تیز برداشت همچو چنگ آواز | غزلی جانگداز کرد آغاز | |
| غزلی سینه‌سوز و دردآمیز | غزلی صبرکاه و شوق‌انگیز | |
| حرف حرفش همه فسانه‌ی درد | نغمه‌ی محنت و ترانه‌ی درد | |
| اولش نور عشق را مطلع | و آخرش روز وصل را مقطع | |
| در قوافی‌ش شرح سینه‌ی تنگ | بحر او رهنما به کام نهنگ | |
| گه در او ذکر یار و منزل او | وصف شیرینی شمایل او | |
| گه در او عجز و خواری عاشق | قصه‌ی خاکساری عاشق | |
| گه در او محنت درازی شب | عمر کاهی و جانگدازی شب | |
| گه در او داستان روز فراق | حرقت داغ شوق و سوز فراق | |
| آن بزرگ عرب چو آن بشنید | جانب او شدن غنیمت دید |