| گفتا برون شدی به تماشای ماه نو | از ماه ابروان منت شرم باد رو | |
| عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست | غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو | |
| مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما | کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو | |
| تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار | آن گه عیان شود که بود موسم درو | |
| ساقی بیار باده که رمزی بگویمت | از سر اختران کهن سیر و ماه نو | |
| شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان | از افسر سیامک و ترک کلاه زو | |
| حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست | درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو |