| بعد ازین چون قلم به سر کوشم | جامه‌ی کاغذین فروپوشم | |
| علم جامه جمله قصه‌ی داد | و اندرو کرده غصه‌ی خود یاد | |
| مگرم کاغذی شود روزی | بر سر آن غیاث دین سوزی | |
| احدی کو دهد به هر کس کام | اوحدی را به دست داد این جام | |
| جامش از راه چون درست آمد | گر چه دیر آمدست چست آمد | |
| او چو در پرده‌ی طلسم کمال | پیشت آورد کارنامه‌ی حال | |
| ره بگنجش ده، ار نرفت این بار | بر سر گنج خویشتن چون مار | |
| نفسی هم به کار من پرداز | که چو کیخسروم نبینی باز | |
| جام بستان، که میگریزم من | زانکه سرمستم و بریزم من | |
| جاودانیست، من بگویم راست | سخن، آنگه چنین سخن که مراست | |
| دخترانند خوب و بالغ و بکر | که به نه ماه زاده‌اند از فکر | |
| نگشاید جزین سخن دل تنگ | که بماند چو نقش بر دل سنگ | |
| نیست امروز، خواجه میداند | هیچکس کین چنین سخن راند | |
| روزگارم بساز و کار ببین | شیرگیرم کن و شکار ببین | |
| جرعه‌ای زان کرم به کامم ریز | باده‌ی جود خود به جامم ریز | |
| در دلیری، اگر چه گشتم گرم | ورقم پر عرق شدست از شرم | |
| گر چه شوخیست این و پیشانی | تو بنه عذر این پریشانی | |
| مگر این سروران که در پیشند | چون ز فضل و هنر ز من بیشند | |
| دور دارند ازین حروف انگشت | نزنندم درفش خود بر مشت | |
| در مصافات من سخن سنجم | به مصافم مبر، که می‌رنجم |