| صاحب ابر دست دریا کف | میر عباد عبد آصف صف | |
| کار فرمای هفت چرخ مشید | بوالمحامد محمد بن رشید | |
| ملجا ملت و ملاذ عباد | زبده‌ی چهار عنصر متضاد | |
| اختری حکم و آسمانی جاه | خاوری شهر و خاورانی شاه | |
| هشتم هفت کوکب معلوم | پنجم چار گوهر معصوم | |
| رای او پشتوان رایت شاه | روی او قبله‌ی امیر و سپاه | |
| دین و دنیا ازو دو «من ذلک» | رقبه‌ی او رقاب را مالک | |
| لشکر فضل را مبارز اوست | خلق حشوند، جمله بارز اوست | |
| کف او را دو کون یکشبه خرج | در سر انگشت او دو گیتی درج | |
| دل و دستش بداد داد جهان | در سر او نرفت باد جهان | |
| مال را پایمال دستش کرد | مکر دنیا بدید و پستش کرد | |
| سفره‌ی چرخ و نان شطرنجی | چیست تا در سماط او سنجی؟ | |
| پیکر مردی و نکوکاری | کرده از ترک او کله داری | |
| داده بزمش ز راه مستوری | جام می را به سنگ دستوری | |
| عقل کلی گرفته دانش و پند | زان شفا بخش کلک قانون بند | |
| عین معینست صورت ذاتش | عمده‌ی راستی اشاراتش | |
| کرده بر تخت نیک تدبیری | رافت و رحمتش جهانگیری | |
| به عیاری که نقد او سنجند | نقره‌ی ماه و مهر ده پنجند | |
| جمع بستند دخل او با خرج | آسمان و زمین درو شد درج | |
| کشور ظلم و جور غارت کرد | ملک او ازو روی در عمارت کرد |