قسمت دوم

خواهم که لب باده پرستت بوسم		و آن عارض خوب و چشم مستت بوسم
صد نقش چو دستارچه بر آب زدم		باشد که چو دستارچه دستت بوسم

□

گفتم که: مکش مرا به غم، گفت: به چشم		زین بیش مکن جور و ستم، گفت: به چشم
گفتم که: مگوی راز من با چشمت		کو کرد مرا چنین دژم، گفت: به چشم

□

هر شب ز غمت به خون بگرید چشمم		ز اندازه و حد فزون بگرید چشمم
در چشم منی همیشه ثابت، لیکن		ترسم بروی تو، چون بگرید چشمم

□

هر لحظه به آیین وفا رای کنم		خواهم که سر اندر کف آن پای کنم
آن خال که بر گوشه‌ی چشمست ترا		نوریست که بر مردمکش جای کنم

□

پیمانه بده، که مرد پیمانه منم		در دام زمانه مرغ این دانه منم
زان باده که عقل میبرد جامی ده		گو: خلق بدانند که: دیوانه منم

□

تا کی ستم سپهر جافی بینم؟		وین دور مخالف منافی بینم؟
برخیز و روان در لب صافی بنگر		تا سرو روان در لب صافی بینم

□

تا کی ز میان؟ کناره سویی گیریم		برخیز که راه جست و جویی گیریم
در سایه‌ی زهد سرد بودن تا چند؟		وقتست که آفتاب رویی گیریم

□

ما پرتو عکس نور مشکات توییم		پروانه‌ی شمع صفت و ذات توییم
هستیم ولی بی‌رخ چون خورشیدت		پیدانشویم، از آنکه ذرات توییم

□

روی تو ز حسن لافها زد به جهان		لعل تو ز لطف طعنها زد در جان
زلف تو چو افتادگیی عادت کرد		بنگر که چگونه بر سر آمد ز میان؟

□

ای قاعده‌ی تو مشک در مو بستن		پای دل ما به بند گیسو بستن
زر خواست و چو زر ندیدن گرهی		در هم شدن و گره در ابرو بستن