قسمت دوم

ای کرده به خون دشمنان خارالعل		در گوش سپر کرده فرمان تو نعل
بر کوه و کمر برده به هنگام شکار		تیر تو توان از نمر و جان ازو عل

□

ای ذکر تو بر زبان ساهی مشکل		درک تو ز فهم متناهی مشکل
دانیم که ماهی تو به خوبی، لیکن		آن ماه که دیدنش کماهی مشکل

□

امروز که گشت باغ رنگین از گل		شد خاک چمن چو نافه‌ی چین از گل
بشکفت به صحرا گل مشکین، نه شگفت		گر ناله کند بلبل مسکین از گل

□

ای چشم تو کرده بر دلم مدغم غم		لعل تو جراحت دل و مرهم هم
صد پی بلب آمد از دلم خون، لیکن		از بیم رخ تو بر نیارد دم دم

□

بر گل چو نسیم سحری سود قدم		پوشیده نقاب غنچه بربود بدم
بر شاخ چو بو برد که گل برگی خاست		دی گربه‌ی بید پنجه بگشود ز هم

□

از ژاله چو لاله راست لل در کام		برخیز و به سوی گل و گلزار خرام
تا در ورق جوی ببینی مسطور		صد بار که: می‌نیست درین فصل حرام

□

نی بی‌تو مرا قرار باشد یک دم		نی سوی منت گذار باشد یک دم
هر گه که بخواندمت به کاری باشی		پیداست که خود چه کار باشد یک دم؟

□

روزی شکن از زلف چو دالت ببرم		جانی بکنم، ز دل ملامت ببرم
گر بر رخ من نهی به بازی رخ خویش		از بوسه به یک پیاده خالت ببرم

□

دی باد صبا ز خاک بر داشت سرم		آن نامه بیاورد و بر افراشت سرم
گفتم که: ببوسم و نهم بر سینه		خود دیده رها نکرد و نگذاشت سرم

□

گفتا که: به شیوه آبرویت ریزم		وز باد ستیزه رنگ و بویت ریزم
اندر تو زنم آتش سودا روزی		تا خاک شوی، شبی به کویت ریزم