قسمت اول

جانا، تو به حسن اگر نلافی پیداست		کندر دهنت موی شکافی پیداست
ما را دل سخت تو در آیینه‌ی نرم		ماننده‌ی سنگ از آب صافی پیداست

□

کی دست رسد بدان بلندی که تراست؟		یا فکر ببی چونی و چندی که تراست؟
خود راز من سبک بهایی چه بود؟		در جنب چنان گران پسندی که تراست؟

□

جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟		وان حقه‌ی لعل خالی از خنده چراست؟
روی تو بکندند، نگوید پدرت		در خانه، که: روی پسرم کنده چراست؟

□

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست		وین کوتهی مدت مهلی که مراست
حسن عمل از من چه توقع داری؟		با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست

□

خال تو به هر حال پسندیده‌ی ماست		زلف تو چو حال دل غم دیده‌ی ماست
آن خال که بر چاه زنخدان داری		تر می‌دارش که مردم دیده‌ی ماست

□

ای دوست، کنون که بوی گل حامی ماست		زاهد بودن موجب بدنامی ماست
فصل گل و باغ تازه و صحرا خوش		بی‌باده‌ی خام بودن از خامی ماست

□

از لعل تو کام دل و جان نتوان خواست		فاشش نتوان گفت و نهان نتوان خواست
پرسش کردی به یک زبانم شب دوش		و آن عذر کنون به صد زبان نتوان خواست

□

با روی تو آفتاب صافی تیره است		با لعل لبت شراب صافی تیره است
تاریکی آب صافی از سیل نبود		در جنب رخ تو آب صافی تیره است

□

در سینه ز دست دل جگر تابیهاست		در دیده ز تاب سینه بیخوابیهاست
ای دیده، بریز خون این دل، که مرا		دیریست که با او سر بی‌آبیهاست

□

غافل مشو، ای دل، که نیازم با تست		پوشیده هزارگونه رازم با تست
حرمان شبی دراز و جایی خالی		زانم که حکایت درازم با تست