قسمت اول

چون یاد کنم طبع طربناک ترا		و آن صورت خوب و سیرت پاک ترا
خواهم که: گذر بر سر خاک تو کنم		در ساعت و بر سر کنم آن خاک ترا

□

گر آدمیی دور شو از دمدمها		ور گرگ نه‌ای مگر و گرد رمها
تا کی ز برای جستن آب رخی؟		از گردن خود فرو نه این مظلمها

□

هستیم به امید تو چون دوش امشب		برآمدنت بسته دل و هوش امشب
زان گونه که دوش در دلم بودی تو		یارب! که ببینمت در آغوش امشب

□

ای میل دل من به جهان سوی لبت		تنگ آمده دل ز تنگی خوی لبت
چون خال تو آخر دل ما چند خورد؟		خون دل خویشتن ز پهلوی لبت

□

شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت		بر آتش غم خنده‌زنان شاد بسوخت
من بنده‌ی شمعم، که ز بهر دل خلق		ببرید ز شیرین و چو فرهاد بسوخت

□

گر راست روی محرم جان سازندت		ور کژ بروی ز دل بیندازندت
در حلقه‌ی عاشقان چو ابریشم چنگ		تا راست نگردی تو بننوازندت

□

در کارگه غیب چو نقاش نخست		جوینده‌ی نقش خویشتن را می‌جست
بر لوح وجود نقشها بست و در آن		چون روشن گشت نقش آن جزو بشست

□

این فرع که دیدی همه از اصلی خاست		در ذات خود آن اصل نه افزود و نه کاست
زان روی دو چشم داد و یک بینی حق		تا زان دو نظر کنی یکی بینی راست

□

دلدار مرا در غم و اندوه بکاست		یک روز برم به مهر ننشست و نخاست
گفتنم: مگر این عیب ز دل سختی اوست؟		چون میبینم جمله ز بدبختی ماست

□

قدش به درخت سرو می‌ماند راست		زلفش به رسن، که پای بند دل ماست
دل میل گنه دارد از آن روز که دید		کو را رسن از زلف و درخت از بالاست