| فرزند بر عداوت آبا پراگند | تخم خصومتی که چنین لعنتش سزاست | |
| گردیست بر ضمیر تو، زان خاکسار و ما | بر گورت آب دیده فشانان ز چپ و راست | |
| با دوستان خویشتن از راه دشمنی | رویت گرفته از چه و خاطر دژم چراست؟ | |
| گردون ناسزا ز شما عذر خواه شد | امروز اگر قبول کنی عذر او سزاست | |
| شاهان بپرسش تو ز هر کشور آمدند | وانگه ببندگی تو راضی، گرت رضاست | |
| از آب چشم مردم بیگانه گرد تو | گرداب شد، چنان که برون شد به آشناست | |
| حالت رسیدگان غمت را گرفت شور | شورابه‌ی دو دیده‌ی یک یک برین گواست | |
| کار مخالف تو برون افتد از نوا | چون در عراق ساز حسینی کنند راست | |
| بر عود تربت تو چوشکر بسوختیم | از شکرت بپرس که: این آتش از کجاست؟ | |
| چون کاه میکشد به خود این چهرهای زرد | این عود زن نگار، که همرنگ کهرباست | |
| عودی که میوه‌ی دل زهرا درو بود | نشگفت اگر شکوفه‌ی او زهره‌ی سماست | |
| صندوق تو ز روی به زر در گرفته‌ایم | وین زرفشانی ارچه برویست بی‌ریاست | |
| روزی ز سر گذشت تو دیدم حکایتی | زان روز باز پیشه‌ی من نوحه و بکاست | |
| تا میل قبه‌ی تو در آمد به چشم من | تاریکی از دو چشم جهان بین من جداست | |
| بر تربت تو وقف کنم کاسهای چشم | زیرا که کیسه‌ی زرم از سیم بی‌نواست | |
| تابوت تو ز دیده مرصع کنم به لعل | وین کار کردنیست، که تابوت پادشاست | |
| چشم ارز خون دل شودم تیره، باک نیست | در جیب و کیسه خاک تو دارم، که توتیاست | |
| چون خاک عنبرین ترا نیست آهویی | مانندش ار به نافه‌ی چینی کنم خطاست | |
| قلب سیاه سیم تنم زر ناب شد | زین خاک سرخ فام، که همرنگ کهرباست | |
| کردم به حله روی ز پیشت به حیله، لیک | پایم نمی‌رود، که مرا دیده از قفاست |