| رخ و زلفت، ای پریرخ، سمنست و مشک چینی | به دهان و لب بگویم که : نبات و انگبینی | |
| تو اگر در آب روزی نظری کنی بر آن رخ | هوست کجا گذارد که : کسی دگر ببینی؟ | |
| به زبان خود نگارا، خبرم بپرس روزی | که دلت زبون مبادا! ز رقیب چون ز بینی | |
| چو ز چهره بر گشایی تو نقاب، عقل گوید: | قلمست و نرگس و گل نه دهان و چشم و بینی | |
| ز دلم خیال رویت نرود به هیچ وجهی | که دلم نگین مهرست و تو مهر آن نگینی | |
| چو شد، اوحدی، دل تو به خیال او پریشان | متحیرم که بی او بچه عذر می‌نشینی؟ | |
| برو و ز باغ رویش دو سه گل به چین نهفته | که چو باغبان ببیند نهلد که گل بچینی |