| به نشاط باده چو صبح‌دم سوی بوستان گذری کنی | بسر تو کین دل‌خسته را به نسیم خود خبری کنی | |
| ز شمایل تو خجل شود رخ سرخ لاله سحرگهی | که چو گل شکفته ز عکس می به چمن چمان گذری کنی | |
| برود فروغ روی مه چو نگه کند به جبین تو | بچکد عرق ز جبین گل چو به روی او نظری کنی | |
| ز فراز قامت نازنین رخ نور گستر نازکت | چو صنوبریست که بر سرش به مهندسی قمری کنی | |
| خنک آنزمان که به شیوه با من دل شکسته ز چابکی | سخن عتاب درافگنی و کرشمه با دگری کنی | |
| دلم از غم تو کباب شد، جگرم بسوخت، چه دلبری | که همیشه عربده با دلی و ستیزه با جگری کنی؟ | |
| صنما،ز دیده‌ی مرحمت به سرشک دیده‌ی من نگر | گرت احتشام رها کند که نظر به سیم و زری کنی | |
| به امید وصل تو زار شد دلم ارنه نیست ضرورتی | که بهر زه عمر عزیز در سر کار عشوه گری کنی | |
| همه روز روشن اوحدی شب تیره شد ز فراق تو | تو به وصل خود چه شود اگر شب تیره را سحری کنی؟ |