| ز تو بی‌وفا چه جوییم نشان مهربانی؟ | بتو سنگدل چه گوییم حکایت نهانی؟ | |
| که چو قاصدی فرستیم به دشمنی برآیی | که چو قصه‌ای نویسیم به دشمنان رسانی | |
| چو بهانه می‌گرفتی و وفا نمی‌نمودی | ز چه خانه می‌نمودی به غریب کاروانی؟ | |
| قدمم گرفت، تندی مکن، ای سوار، تندی | غم مستمند می‌خور، چه سمند می‌دوانی | |
| ز ورق برون فگندم همه بار نامه‌ی خود | که چو نام من نبینی دگر آن ورق بخوانی | |
| عجب! ار نه قامت تست قیامت زمانه | که در اول غروری و در آخر زمانی | |
| چه محالها شنیدم؟ چه به حالها رسیدم! | که به سالها ندیدم ز لب تو کامرانی | |
| مکن، ای پسر، که وفا کن به روزگار و مدت | من ازین صفت بگردم، تو بدان صفا نمانی | |
| دل اوحدی شکستن، ز میانه دور جستن | نه طریق دوستانت و نه شرط مهربانی |