| نزدیک یار اگر نه چنین خوار و خردمی | در هجرش این مذلت و خواری نبردمی | |
| بی‌او ز جان ملول شدم، کو خیال او؟ | تا جان خود به دست خیالش سپردمی | |
| از باد صبح‌گاه درین تنگنای هجر | گر بوی او به من نرسیدی به مردمی | |
| کو آن توان و توش؟ کزین خاکدان غم | خود را به آستان در دوست بردمی | |
| صافی کجا شدی دلم از دردی جهان؟ | گر من نه در حمایت این صاف و دردمی | |
| اندر شمار دیدن او نام من کجاست؟ | تا بعضی از جنایت او برشمردمی | |
| گر نقش روی خود ننهفتی ز چشم من | من نام اوحدی ز ورق بر ستردمی |