| زهی! نادیده از خوبان کسی مثل تو در خیلی | اگر روی ترا دیدی چو من مجنون شدی لیلی | |
| ز هجرت چون فرو مانم جزین کاری نمیدانم | که شب روز گردانم بواویلاه و واویلی | |
| اگر چشمم چنین گرید میان خاک کوی تو | ز اشک او همی ترسم که در شهر اوفتد سیلی | |
| به امید تو میباشم من شورید پسر، لیکن | کجا با آن چنان رتبت به درویشان کند میلی؟ | |
| به قتلم وعدها دادی و کشتن بیمها، آری | ز قتل چه من اندیشی؟ که چون کشته‌ای خیلی | |
| به لطفم پرسشی میکن، که از جور تو دارم من | شبی تاریک چون مویی، نهاری تیره چون لیلی | |
| گرفتم ز اوحدی یکروز جرمی در وجود آمد | ز احسان تو آن زیبد که بر جورش کشی ذیلی |