| او شوی چو خود را تو از میانه بر گیری | در بها بیفزایی، تا بهانه بر گیری | |
| سنگ و شانه‌ای باید تا ز پا و سر گویی | پا و سر چو گم گردد سنگ و شانه برگیری | |
| گر مقیم درگاهی خاک شو، که در ساعت | گردنت زند گر سر ز آستانه برگیری | |
| دام شرک را دانه جز تو کس نمی‌بینم | گر ز دام در خوفی دم ز دانه برگیری | |
| در سلوک این منهج گر به صدق می‌کوشی | تا ز راه دربندی دل ز خانه برگیری | |
| گر چوما نه بی‌برگی ساغری بیاشامی | هم چمان برون آیی، هم چمانه برگیری | |
| اوحدی، خطا باشد قول جز درین پرده | گر صواب می‌جویی این ترانه برگیری |