| چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی | زهی، سعادت آن خفته کش تو هم خوابی | |
| نقاب طره‌ی شبرنگ زیر چهره چه سود؟ | که چون ستاره‌ی روشن ز زیر می‌تابی | |
| دلم ز پسته‌ی تنگ تو چون براندیشد | به چهر زرد و دم اشکهای عنابی | |
| بقای حسن چو گل چند روز می‌باشد | بکوش تا مگر این چند روز دریابی | |
| کشیده‌ای چو کمان دشمن مرا در بر | مرا ز پیش میفگن چو تیر پرتابی | |
| منت ز تافتن زلف منع می‌کردم | چنان شدی که کنون روی نیز می‌تابی | |
| بیا، که مردمک چشم اوحدی بی‌تو | به اشک دیده فروشد چو مردم آبی |