| همچو گل صد گونه رنگ آورده‌ای | غنچه‌وارم دل به تنگ آورده‌ای | |
| سوی من هر دم ز زلف و خال و خط | لشکری دیگر به جنگ آورده‌ای | |
| در مخالف میزنی چون دف مرا | راستی نیکم به چنگ آورده‌ای | |
| چون تو آهو زاده‌ای حیفست حیف! | کن چنان خوی پلنگ آورده‌ای | |
| بی‌گناهم کشته‌ای صدبار و باز | رفته‌ای، صد عذر لنگ آورده‌ای | |
| بس جهودی میکشم، گویی، مرا | با اسیران از فرنگ آورده‌ای | |
| اوحدی را خاک پای خویش خوان | چونکه دستش زیرسنگ آورده‌ای |