| گر دهد یارت امان ایمن مشو | ور ببخشاید، به جان ایمن مشو | |
| آن زمان کت گوید: ای من جمله تو | جمله مکرست، آن زمان ایمن مشو | |
| روی او را گر ببینی آشکار | باز خواهد شد نهان، ایمن مشو | |
| گر کنارت، گوید: از زر پر کنم | تا نبندی در میان، ایمن مشو | |
| وقت بیگاهست، ها! گامی بپوی | دزد همراهست، هان! ایمن مشو | |
| گر شوی ایمن ز خوف دزد، نیز | از خلاف کاروان ایمن مشو | |
| ور نماز و روزه گمراهت کند | از غرور این و آن ایمن مشو | |
| چون نهد دیوانه‌ای دانات نام | عاقلی؟ خود را بدان، ایمن مشو | |
| از کرامات ار بپری در هوا | از هوا و از هوان ایمن مشو | |
| ای که اندر بی‌نشانی می‌روی | از حریف بی‌نشان ایمن مشو | |
| اوحدی،چون سرش آمد بر زبان | سر نگه دار، از زبان ایمن مشو |