| تا کی به در تو سوکوار آیم؟ | در کوی تو مستمند و زار آیم؟ | |
| گر کار مرا تو غم رسی روزی | غم نیست، که عاقبت به کار آیم | |
| وقتی که ز کشتگان خود پرسی | اول منم آنکه در شمار آیم | |
| چون دست برآوری به خون ریزی | هم من باشم که: پایدار آیم | |
| روزی اگرم تو یار خود خوانی | دانم به یقین که: بختیار آیم | |
| هم پیش تو بگذرم به دزدیده | گر نتوانم که آشکار آیم | |
| مگذار مرا چو اوحدی تنها | زنهار! که من به زینهار آیم |