| روزی بر آن شمع چو پروانه بسوزم | در خویش زنم آتش و مردانه بسوزم | |
| چون با من بیگانه غمش را سر خویشست | با خویش در آمیزم و بیگانه بسوزم | |
| دیوانه شوم، سر به خرابات برآرم | بر خویش دل عاقل و دیوانه بسوزم | |
| گر آتش اندوه برین آب بماند | هم رخت براندازم و هم خانه بسوزم | |
| در وصل دلم را نه به پیمانه دهد می | در می‌فگنم آتش و پیمانه بسوزم | |
| یاران همه در گلشن وصلند به شادی | من چند درین گلخن ویرانه بسوزم؟ | |
| گر بر گذرم دام نهد، اوحدی، این بار | هم دام بدرانم و همه دانه بسوزم |