| فاش گشت آن ماجری، کز مرد و زن پوشیده‌ام | سر به سر گفتند آن کو تن به تن پوشیده‌ام | |
| دوست تا احوال ما بشنید رحمت کرد و لطف | خود حدیثی گفتنی بود این که من پوشیده‌ام | |
| چون مرا خاموش بینی از شکیبایی، بدانک | نالهای سر به مهر اندر دهن پوشیده‌ام | |
| قالب و قلبم خیالی در خیالی بیش نیست | خود ندانم بر چه چیز این پیرهن پوشیده‌ام؟ | |
| یاد او را بر دل و دل را به جان پیوسته‌ام | مهر او در جان و جان اندر بدن پوشیده‌ام | |
| من که از دشمن سخن گویم، تامل کن که چون | ماجرای دوست را زیر سخن پوشیده‌ام؟ | |
| اوحدی، گر دوست خنجر میکشد دستش مگیر | گو: بزن، کز بهر شمشیرش کفن پوشیده‌ام |