| من درین شهر پای بند توام | عاشق قامت بلند توام | |
| مرده‌ی آن دهان چون پسته | کشته‌ی آن لب چو قند توام | |
| می‌دوانی و می‌کشی زارم | چون بدیدی که در کمند توام | |
| ای هلاک دلم پسندیده | دولتی باشد از پسند توام | |
| گذری می‌کن، ار طبیب منی | آتشی می‌نه، ار سپند توام | |
| گو: رفیقان سفر کنند که من | نتوانم، که پای بند توام | |
| ز اوحدی باز پرس حال، که من | تا چه غایت نیازمند توام؟ |