به رخ شمع شبستانم تویی بس | به قامت سرو بستانم تویی بس | |
نهان بودی زما، پیداستی باز | کنون پیدا و پنهانم تویی بس | |
من و ما و دل و جان و سر و مال | همه کفرست، ایمانم تویی بس | |
اگر در دل کسی بود، آن ندانم | میان نقطهی جانم تویی بس | |
گر از خود دیگری گوید، من از تو | همی گویم، که برهانم تویی بس | |
مرا پرسند: کز دانش چه دانی؟ | چه دانم؟ هر چه میدانم تویی بس | |
ز گل رویان این عالم که هستند | من آن میجویم و آنم تویی بس | |
نمیدانم که دردم را سبب چیست؟ | همی دانم که: درمانم تویی بس | |
درین راه اوحدی را رهبری نیست | دلیل این بیابانم تویی بس |