| ما در بر وی خلق فرو بسته‌ایم باز | در شاهد خیال تو پیوسته‌ایم باز | |
| دل جوش می‌زند ز تمنای وصل تو | ما را مبین که ساکن و آهسته‌ایم باز | |
| با هجر و درد و محنت و اندوه عشق تو | یک اتفاق کرده و نگسسته‌ایم باز | |
| رنگ ریا و زنگ نفاق و نشان کبر | از خود به خون دیده فرو شسته‌ایم باز | |
| ای سنگدل، که تیغ جفا بر کشیده‌ای | رو مرهمی بساز که دل خسته‌ایم باز | |
| گفتی: به راستی دلت از ما شکسته شد | خود کی درست بود؟ که بشکسته‌ایم باز | |
| ما را تویی ر هر دو جهان و بیاد تو | چون اوحدی ز هر دو جهان رسته‌ایم باز |