| ناله‌ی بلبل شوریده به جایی برسید | گل به باغ آمد و دردش به دوایی برسید | |
| عمر بلبل چو وفا کرد به دوری بنمرد | تا ز پیوستن گل بوی وفایی برسید | |
| گل چه پیراهن زر دوخته بر داد بباد؟ | کز میان غنچه‌ی مسکین به قبایی برسید | |
| هر که بر بوی گل و ناله‌ی بلبل سحری | در چمن رفت، به برگی و نوایی برسید | |
| طالب گل ز چمن پای مکن، گو: کوتاه | که به دستش ز سر خار جفایی برسید | |
| پی همراهی این قافله بودم عمری | تا به گوش دلم آواز درایی برسید | |
| قصه‌ی مور پریشان به سلیمان گفتند | اثر نعمت سلطان به گدایی برسید | |
| آفتابی ز سر منظره بنمود جمال | ذره‌ای در هوس او به هوایی برسید | |
| اوحدی دست به وصلش نرسانید آسان | درد سر برد و به خاک کف پایی برسید |