| برین دل هر دم از هجر تو دیگر گونه خار آید | ولی امید می‌دارم که روزی گل به بار آید | |
| رفیقان هر زمان گویند: عاقل باش و کاری کن | خود از آشفته‌ای چون من نمیدانم چه کار آید؟ | |
| ز تیر خسروان مجروح گردند آهوان، لیکن | بدین قوت نپندارم که زخمی بر شکار آید | |
| ز سودای کنار او کنارم شد چو دریایی | نه دریایی که رخت من ز موجش با کنار آید | |
| گر او صدبار بر خاطر پسندد، راضیم لیکن | بدان خاطر نمیباید پسندیدن که بار آید | |
| همه شب ز انتظار او دو چشمم باز و می‌ترسم | که خوابم گیرد آن ساعت که دولت در گذار آید | |
| بکوش ای اوحدی یک چند، اگر مقصود میجویی | کسی کش پای رفتن هست ننشیند که یار آید |