| روزی کنی به سنگ فراقم جدا ز خود | روزی چنان شوی که ندانم ترا ز خود | |
| من آشنای روی تو بودم، مرا ز چه | بیگانه می‌کنی دگر، ای آشنا، ز خود؟ | |
| هر گه که پر شود ز خیالت ضمیر من | پر بینم این محله و شهر و سرا ز خود | |
| وقتی به حال خود نظرم بود و این زمان | گشتم چنان، که یاد نیاید مرا ز خود | |
| چون عاشق توام، چه برم نام خویشتن؟ | چون درد من ز تست، چه جویم دوا ز خود؟ | |
| ای اوحدی، اگر نه جدایی ز سر کار | او را بکوش تا نشناسی جدا ز خود | |
| غیر از تو هیچ کس نشناسم بلای تو | سعیی بکن، که دور کنی این بلا ز خود |