ز دست کوته خود زیر بارم | که از بالابلندان شرمسارم | |
مگر زنجیر مویی گیردم دست | وگر نه سر به شیدایی برآرم | |
ز چشم من بپرس اوضاع گردون | که شب تا روز اختر میشمارم | |
بدین شکرانه میبوسم لب جام | که کرد آگه ز راز روزگارم | |
اگر گفتم دعای می فروشان | چه باشد حق نعمت میگزارم | |
من از بازوی خود دارم بسی شکر | که زور مردم آزاری ندارم | |
سری دارم چو حافظ مست لیکن | به لطف آن سری امیدوارم |